Sakura gai

De omgeving waar ik vanochtend vertrok is volkomen anders dan die waar ik nu ben aanbeland. Ik sliep in een oud hotel met vijf verdiepingen. Schoon, maar verschrikkelijk gedateerd. Het was aan de rand van Satsumasendai met uitzicht op de stad. Foto. Maar noem het gerust een room without a view. Nu zit ik 60 kilometer verderop aan de Oost Chinese zee in een beach house met uitzicht op de zee. En heb ik net met de eigenaar een strandwandeling gemaakt op een prachtig zandstrand. Het is zonnig, niet te warm en je hoort het ruizen van de zee. De Japanse eigenaar van mijn leeftijd is opgegroeid in Kyoto en heeft 26 jaar in Nieuw Zeeland gewoond en gewerkt en heeft dit beachhouse net gerenoveerd. Het was van zijn vader, die hier is geboren. Waar doet dit verhaal me toch aan denken. Op het strand liggen kleine roze schelpjes die flinter dun zijn. Ze heten Sakura gai. Als er een gaatje in zit dan zijn ze opgegeten door een starfish. Foto. Lente bloezem schelpjes zeg maar. Ik probeer er een paar mee naar Nederland te nemen in een klein blikken doosje dat ik bij me heb, maar ze zijn zo vergankelijk als de lentebloezem zelf.
Maar hoe kwam ik hier ook alweer. O ja eerst over dezelfde drukke weg van gisteren. Route drie. Na 30 kilometer kon ik gelukkig afslaan naar route 365. Rustig weggetje langs de kust. Mooie uitzichten. Ongeveer zes Posbankjes klimmen. Dat is bij mij overigens 100 meter. Hoogste punt op de Posbank is volgens mij 107 meter, maar 100 is als reken eenheid duidelijk beter. Ik ben blij dat ik deze plek heb gekozen en niet Uchibuka. Twee kilometer verderop is de veerpont naar Het volgende eiland Amakusa. De oversteek duurt ongeveer 30 minuten en je komt dan aan in Ushibuka. Uit het routeboekje en het boek ‘Japanners komen nooit te laat’ weet ik dat er maar een hotel is de Harbor Inn, nog een hotel waar de tijd is blijven stil staan, maar de oude eigenaars de boel nog steeds draaiende houden. Wel een goed ontbijt heb ik begrepen. Morgen fiets ik over dat eiland tot de volgende ferry naar Nagasaki, waar ik morgen probeer aan te komen. Gisteren melde ik dat ik morgen in een gebied kom waar veel christenen hebben gewoond. Dat meld ik nu weer. Want dat is op Amakuse. Zo nu even kijken of de was al droog is. En straks kijken naar de zonsondergang.