Ramen

Het vertrek naar Nederland nadert. Wat nog te doen in Fukuoka?
Ik zou nog een vergelijkend warenonderzoek doen naar de beste tonkotsu ramen. Dat die van Kumamoto niet op kan tegen die van Fukuoka staat wel vast. Er zat niet eens een ei in. Maar waar vind je de beste ramen van Fukuoka? In een achteraf steegje? Mogelijk wel, maar in Canalcity is een hele verdieping met alleen maar ramen tentjes, met zoveel concurentie bij elkaar moet daar toch wel de beste ramen te krijgen zijn. Na eindelijk op de vijfde verdieping aanbeland te zijn Kom ik inderdaad op een plek waar in een cirkel ongeveer zeven of acht tentjes zijn. Foto. De eerste waar ik langs loop heeft alleen ramen met tomaat. Goed die valt af. Ik wil echte tonkotsu ramen. Twee tentjes blijven over. De een claimt de nr. 1 ramen te verkopen (ichiban ramen) en de tweede maakt al vier generaties lang ramen. De familie Honda, dacht dat die motoren maakten? Kijk, kies je voor ichiban ramen, dan bestaat de kans dat die toch minder is want die hebben de prijs al binnen, je wordt dan toch wat laks, lenteuitje minder, eitje minder zacht. Misschien beter toch naar Honda. Die zijn natuurlijk nog eager en willen ook ichiban worden. Het wordt Honda. De rij is langer. De plaatjes bij het automaat zien er beter uit, dit wordt hem. Ik kies voor de recomended konkotsu ramen met twee extra plakjes vlees. 1500 yen in de automaat. Plaatje kiezen. Ticket pakken en in de rij. Eindelijk ben ik aan de beurt. Ik ga zitten aan de bar en hoor de bediening luid arigatos gosaimasu roepen telkens als iemand vertrekt. Je voelt gewoon dat dit profs zijn. Ha daar komt ie dan een grote kom met twee perfecte halve eitjes die in de kom drijven. Wat groenten en vijf plakjes varkensvlees netjes gedrappeerd aan de rand. Ja dit ziet er goed uit. Foto.
Nu even zen blijven en niet als een dolle die ramen naar binnen slurpen zoals mijn buurman. Hij Heeft natuurlijk niet Tampopo gezien uit 1985 met Ken Watanabe. Eerst de soep proeven. Ja die smaakt goed. Dan lichtjes met de saschi een plakje vlees in de soep dopen en dan even uit laten lekken, maar nog niet opeten. Gewoon weer terugleggen. Dan de ramen eten, wel slurpen want dan komt er meer smaak vrij. Nou heb ik geleerd niet te slurpen en dan is slurpen best moeilijk. Maar voor de ultieme smaakbeleving weet ik toch wat geluiden te produceren. Ja dit is goede ramen. Ik proef een eitje. Lekker zacht. En het vlees, subliem lichtjes aangebraden met veel smaak. Ik ben bang dat ik toch te snel alles naar binnen heb gewerkt, maar het is gewoon te lekker. Oishi desu (lekker) zeg ik. Ik sta op en de Arigatos vliegen ook mij weer luid om de oren. Nou die ichiban van hier naast mag wel uitkijken Honda san komt eraan.
Er is ook nog een optreden van een zangeres in Canal city, ik ken haar niet. Klein vrouwtje met een gitaar die heel hard kan zingen en heel hard gitaar spelen. Foto. Nee niet de nieuwe Ringo, Utada of Aimyon. Desalniettemin zeer populair, mensen staan in een lange rij voor een handtekening. Ik heb het wel gezien, in het hotel aangekomen haal ik mijn fiets weer uitelkaar. Trappers eraf, zadel eraf, stuur dwars. Voorwiel eruit, wat lucht uit de banden. Alles in bubbeltjes plastic van de vorige keer en in de doos. Bestemming Amsterdam erop met viltstift en klaar voor de reis. Foto. Wacht staat daar nou bento?