Fatman & Dejima

Het zou een duo kunnen zijn, maar het zijn verschillende werelden. In de vroege ochtendzon bevond ik me in een rustig park 500 m lopen van mijn hotel. Niet zomaar een park, maar het atomic bomb hypocentre. Een zwarte monoliet (op die uit Space odyssey 2001 gelijkend) foto. markeert de plek waarboven de atoombomb met de naam fatman tot ontploffing kwam. Foto. Ik lees met ontzetting een oogetuigen verslag, foto, bij de vele gedenkstenen in het park als achter mij een Japanse man verschijnt en mij in het Engels aanspreekt. Het blijkt een gids die vreselijk zenuwachtig is omdat hij straks een groep Amerikaanse (uitgerekend) studenten moet rondleiden. Als hij hoort dat ik uit Nederland komt, blijkt hij daar zelf al drie keer te zijn geweest. Rijksmuseum! Roept hij. Hij mag vast op mij oefenen en laat mij heel dicht bij de fatale plek zien dat daar een gevangenis stond de fundering kan je nog zien. Maar alle 134 gevangenen kwamen om. Verder laat hij mij de herbouwde Kathedraal zien die werd verwoest. Onze wegen scheiden weer. Ik zie hem een wc in duiken. Nog steeds zenuwachtig denk ik. De hele ochtend trekken nog veel opmerkelijke verhalen over de bom van twee over elf, foto, voorbij.
Gelukkig worden horden schooljeugd door het museum geleid om ze op deze zwarte bladzijde uit onze wereldgeschiedenis te wijzen. Foto.
Na bijgekomen te zijn met een bekertje koffie en wat lekkers op een bankje, loop ik weer verder met het lege bekertje in de hand. In een winkel centrum raak ik het weer kwijt. Wat een assortiment spullen weten ze in Japan toch te verkopen, onvoorstelbaar. Of een SEGA hal met allemaal ufo catchers om spulletjes proberen te pakken en videogames wat doet denken aan de videogames hallen in jaren tachtig.
Met de dagpas voor de tram (echt oude trams) kom ik snel in de wijk Dejima. De kleine Nederlanse handels nederzetting waar Nederland als enige in de wereld 200 jaar lang aan de andere kant van de wereld handel dreef met Japan. Het is een klein groepje nagebouwde huizen ondertussen opgeslokt of beter omringd door de hoge gebouwen van de stad. Foto.
Duidelijk is dat het openlucht museum een work in progress is. En dat het pas sinds enkele jaren zijn huidige vorm heeft. Foto’s. De moeite waard om te hebben bezocht. Ik voel me de enige westerling tussen de Japanners. Ik heb de hele dag misschien vier westerlingen gezien denk ik. Qua uiterlijk dan. Veel minder dan ik had verwacht in Nagasaki.
Eind van de middag nog even shoppen. Vindt een muziekwinkel waar ze bladmuziek van Official Hige Dandism en van Sekai no owari (eind van de wereld) verkopen. Zo die extra bagage kan er nu wel bij, de berg etappes zijn nu toch wel geweest.
Nu verder kijken naar Wales tegen Nieuw Zeeland. Met Asahi biertje en opgewarmde magnetron maaltijd op mijn hotelkamer. Wel handig magnetron op de kamer. Morgen meer sights.