Tunnels en apen?

Wat omgeving betreft leek de etappe van vandaag op die van gisteren, alleen was dit de grotere broer van die van gisteren. 82 km van Saeki naar Nobeoka brengt mij ongeveer halverwege het eiland. Steeds zuidelijker langs de kust.
Het is maandag ochtend, kinderen gaan in hun uniform naar school en zeggen netjes goede dag, maar volgens mij zie ik toch wel wat treurige gezichtjes. Japan verloor gisteren genadeloos van de springboks uit Zuid-Afrika. Ik kon het allemaal live op tv meebeleven. De spelverdeler van Japan, nauwelijks drie turfjes hoog was al in tranen bij de volksliederen. Toen wist ik het al. Ze zullen alles geven, maar dit is een kansloze missie. Helaas. In de ochtendspits naar werk en school wordt de pijn verbeten. Ik zie binnen de eerste 10 km wel drie keer een waarschuwingsbord van een springend hert (shika). O wat lijkt dat veel op het logo van de springboks, ja dat doet zeer, gelukkig komen de sumo wedstrijden er volgende maand weer aan, dan is alles weer vergeten.
Terug naar de realiteit van vandaag, geklommen moet er worden, wel negen posbankjes, oftewel 900 meter verdeeld over de dag, hellingen van 10%. Ik zie een bord van een schildpad, foto, betekent dat dat de jaarlijkse schildpadtrek is begonnen of kijk uit voor langzame verkeersdeelnemers zoals ik? Met 6 km per uur ploeter ik soms omhoog. En dan is dit ook nog de etappe met de meeste tunnels. Ik kom door 24 tunnels tussen de 200 en 1000 meter lang de meeste hebben een fietspad, foto, maar vier tunnels, toevallig de eerste twee en de laatste twee hebben geen fietspad, lampen aan en gaan. Phew gaat goed, wat een lawaai met die auto’s. Je denkt telkens dat er ik weet niet wat voorbij komt, blijkt het zo’n smal klein Suzuki autootje te zijn.
Onderweg wel als beloning prachtige vergezichten van de kuststrook en de stille oceaan. Foto. Ik hoor hem inderdaad niet. (Umi is zee). Vandaag voor het eerst roadkill. Een slang, foto. En overall in de vissersplaatjes de lucht/stank van vis.
Bij km 60 kijk ik vol spanning uit naar de volgens het routeboekje beloofde apen. Ik zie ze niet, ik hoor ze niet. Is dit niet het seizoen, zitten ze lekker in een onsen te relaxen? Een teleurstelling dat is zeker. Uit baldadigheid maak ik zelf maar apen geluiden in een tunnel. Klinkt in ieder geval goed. Op een paar druppels na kom ik in een zonnig Nobeoka aan. Het Hotel is een kopie van dat van gisteren. Volgens mij is zelfs de receptioniste meeverhuisd. Morgen beloofd zeer zonnig te worden over een vlakke drukke weg van 90km lang door de suburbs van Nobeoka en Miyazaki, maar wie weet gebeurt er nog iets spannends.